Laatst hadden we computerstoring op het werk: geen mail kwam binnen, geen contact met het wereldwijde web. Normaal gesproken neem je dan een boek of tijdschrift en ga je iets lezen om het na een kwartiertje of halfuurtje nog eens te proberen. Maar met die flexplekken gaat het anders, want je hebt geen boeken of tijdschriften in je kamer, nou ja, de kamer die je dan toevallig bezet houdt. Er gebeurt iets heel anders.
Eerst kon ik nog even in mijn agenda kijken of ik nog iets niet-computermatigs moest doen. Nee, dat was niet het geval, want de bibliotheek had ik al bezocht en mijn bespreking had ik al voorbereid en zou nog een uurtje op zich laten wachten. Dan toch maar op zoek: de flexkamer uit en de hal in. Daar liepen meer mensen rond, die verkondigden dat er een computerstoring was. Juist, die waren dus ook op zoek naar iets anders om te doen en hadden geen boeken of tijdschriften of collega's om tegen aan te praten.
Binnen de kortste keren liepen er een boel mensen op de gang en waren die allemaal met elkaar aan het kletsen. Ik zelf kwam een lezende collega tegen, die ik even lastig viel. Hij had dus indirect last van de computerstoring, via mij... Daarna kletste ik even bij met de collega's van mijn eigen sectie. Niet dat we elkaar nu zo ontzettend veel te vertellen hadden, maar het was toch een gedeelde ervaring, die computerstoring.
Toen het in de hal tussen al onze flexkamertjes weer rustig werd, meende ik te mogen constateren dat de storing weer voorbij was. Maar goed, het was toch een zeer sociale storing geweest. Op naar de volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten