Flexibele kameraadschap

Het is vreemd, maar ik krijg toch het gevoel dat het flexibele werken je wel met meer collega’s in contact brengt, maar dat de contacten vooralsnog veel oppervlakkiger blijven. Hieraan moest ik denken, toen ik eindelijk weer eens met een collega van Oude Testament op één kamer kwam te zitten – een flexkamer. Dat voelde opeens zo vertrouwd, dat ik begreep dat het in de weken daarvoor anders was geweest.

Vóór het flexwerken zat ik met twee, later drie mensen in één werkkamer. Naast ons zaten nog drie mensen in één kamer en samen vormden wij de afdeling Oude Testament. We kwamen ’s morgens binnen, zetten koffie (of thee) voor onszelf en voor ieder ander die ook wilde. We bliezen stoom af bij elkaar, we roddelden wat en gingen aan het werk. In de pauze aten we altijd samen. En omdat je zo lang bij elkaar zat, leerde je elkaar vanzelf kennen. Elkaars sterke en minder sterke kanten. Elkaars kinderen, kleinkinderen. Elkaars ergernissen. Het ging gewoon vanzelf.

Nu zit je alleen in een werkkamer of, als je een tweepersoonskamer kiest, zit je na een tijdje hooguit met z’n tweeën. Maar elkaar leren kennen, ho maar, want de andere is een onbekende bekende. De ene keer zit je samen met die, de andere keer met een ander. Je komt meestal niet verder dan ‘goedemorgen’ of ‘ik ga even koffie halen’. Je durft niet eens meer tegen je computer te praten, uit angst dan de ander dat raar vindt. Ik praat namelijk regelmatig tegen mijn computer, en dat wisten mijn vroegere collega’s. Die trokken zich daar al niets meer vandaan. Zij hadden weer andere eigenaardigheden.

En aan de andere kant, als je een collega tegenkomt in de pauze, bij de koffieautomaat of zo, kom je niet zoveel verder met kennismaken. Want waarover praat je bij een koffieautomaat? Over de kwaliteit van de koffie, van de thee, of van het weer. Misschien nog over de kwaliteit van het spoor of van de files, maar daar houdt het dan toch wel mee op. Dus waar moet je je collega’s nu nog leren kennen, als niet tijdens het werk en niet tijdens de pauze.

Aan dit stukje komt geen happy ending. De uitkomst van deze paradox – wel meer contacten en toch minder contact – is voorlopig nog onbekend. Misschien moet ik gewoon wat meer tegen de computer praten... Dus, collega’s, als jullie bij mij komen zitten in zo’n tweepersoonsflexplek, wees gewaarschuwd!