Flexibel vervelen

Vandaag was er voor het eerst zo’n moment dat ik me zat af te vragen: “Wat zal ik nu eens gaan doen?” Ik had besprekingen gehad met twee collega’s, de een over een gezamenlijke bundel die we gaan uitgeven, de ander over het onderwijs van volgend jaar. Daarna heb ik mijn persoonlijke website bijgewerkt – dat gaat het gemakkelijkst vanuit de VU. Ik heb kopietjes gemaakt voor de colleges van vanmiddag van wat allerlei kerkvaders en reformatoren over Jesaja 53 hebben gezegd – daar zitten soms juweeltjes tussen. Calvijn zit er bijvoorbeeld mee in zijn maag, dat Jesaja zomaar opeens van het onderwerp van de ballingschap van Israël overschakelt op de komst van de Messias – in Calvijns ogen een sprong van toch zo’n 500 jaar. Dat kon hij blijkbaar historisch niet helemaal zetten. Hij verzint daar dan een mooie theorie over: de Messias wordt elke keer ter sprake gebracht als God grote beloften doet, als een soort waarborg dat het ook werkelijk gebeuren gaat en als een waarschuwing dat de alledaagse heilsbeloften niet de hele werkelijkheid is. Er is altijd meer en hoger te bedenken!

Maar goed, toen ik ook die lessen had voorbereid, had ik dus die gedachte: “Wat zal ik nu eens gaan doen?” In mijn agenda stond alleen het punt “telefoon doorschakelen” nog, maar de telefoon die op de flexplek staat waarbij ik nu zit (merk op: ik heb al afgeleerd om “mijn plek” te zeggen), wil dat doorschakelen niet doen. Dus einde agenda. Thuis zou ik op dit punt mijn laptop openen en verder schrijven aan mijn artikel over de Masoretische indeling van Samuël of over de vraag waarom christenen de joodse Targoem hebben uitgegeven en vertaald in de zestiende eeuw. Diezelfde vraag zullen ze over driehonderd jaar stellen over mij, denk ik er dan bij… Maar ik ben niet thuis en ik heb hier die artikelen niet en ook de boeken niet die ik daarvoor gebruik. En ik vertik het om elke keer als ik hier kom alles in een grote tas mee te nemen en me een breuk te sjouwen, trein in, trein uit.

Dus verveel ik mij!

Ik kan natuurlijk een collega gaan lastig vallen met de vraag hoe je je telefoon doorschakelt, maar die zit daar ook niet op te wachten. Ik kan ook naar de mensa om te eten, maar die is om 1 uur ’s middags zo overvol, dat ik dan niet meer op tijd voor mijn colleges kom. Ik kan nog een kop thee nemen, maar daarmee vul je geen drie kwartier. Ik zou ook in mijn vers gekochte roman The Woman Who Went to Bed for a Year kunnen lezen, maar dat levert het ongelofelijke gevoel op dat ik wel eens kopieergedrag zou kunnen gaan vertonen.

Totnogtoe heb ik vooral veel voordelen gezien in dit flexwerken, maar nu verveel ik mij. En het schrijven van deze blog levert slechts acht minuten non-verveling op. Want zo langzamerhand nadert het einde van mijn A4 en vind ik dat ik moet stoppen. Een blog mag toch niet langer zijn dan dit.

En dus verveel ik mij nu weer!